Home > Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en Australië, verenigd ten koste van Europa?
Twee weken eerder presenteerde president Joe Biden in Washington DC samen met zijn Britse en Australische ambtgenoten Boris Johnson en Scott Morrison het trilaterale defensiepartnerschap AUKUS "op het gebied van veiligheid, cyberdefensie, kunstmatige intelligentie en kwantumtechnologieën om de invloed van China tegen te gaan".[1]. Naast het "samenbinden van Amerika's huidige bondgenoten en partners" in de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan (Joe Biden), gaat het erom "samen te werken om de veiligheid en stabiliteit in de Indo-Pacific te bewaren", alsook "Australië te helpen een vloot van nucleair aangedreven onderzeeërs aan te schaffen" (Boris Johnson)[2]. Scott Morrison van zijn kant zal aangeven waar de onderzeeërs zullen worden gebouwd (Adelaide, Australië) in samenwerking met de Britten en de Amerikanen, en zal erop wijzen dat "Australië er niet naar streeft kernwapens of een civiel nucleair vermogen te verwerven".[3].
Evenals China heeft Frankrijk zijn woede geuit over de aankondiging van dit partnerschap, en zijn ontevredenheid heeft zich als een lopend vuurtje over Europa verspreid. In 2016 had Australië namelijk een contract gesloten met de Franse marine voor de aankoop van 12 conventioneel aangedreven onderzeeërs[4]. De aankondiging van het AUKUS-partnerschap veroorzaakte de opzegging van het Australische contract met Frankrijk, met als gevolg een verlies van 56 miljard euro voor Frankrijk.[5]. Verscheidene Europese landen gaven reeds uiting aan hun bezorgdheid over hun plaats als VS-bondgenoten in de NAVO, en werkten aan een verdergaande strategische autonomie[6]. Frankrijk wilde herinneren aan zijn rol en aanwezigheid in de Indo-Pacifische regio, met name met president Biden en de Australische premier Morrison, en zelfs met hun partners zoals de Indiase premier Narendra Modi[7].
Zelfs de Europese Unie uitte haar bezorgdheid, vooral omdat de aankondiging van de oprichting van AUKUS aan de vooravond kwam van de presentatie in Brussel van de strategie van de Europese Unie (EU) voor de Indo-Pacifische regio[8].
Bij nadere beschouwing van de inhoud en de context van het AUKUS-partnerschap blijkt echter dat het slechts een voortzetting is van de betrekkingen tussen de VS, Groot-Brittannië en Australië. Er zij aan herinnerd dat de drie landen met elkaar verbonden zijn door talrijke andere veiligheids- en defensieovereenkomsten, waaronder deVijf ogen"inclusief Canada en Nieuw Zeeland[9]. Bovendien werkt Groot-Brittannië aan een grotere aanwezigheid in de wereld, in het kader van "Global Britain", en het lidmaatschap van het AUKUS-partnerschap is voor Londen reeds een geopolitiek succes[10]. Het AUKUS-partnerschap ging vooral ten koste van Frankrijk, dat ook een partnerschapsstrategie had voor het gebied van de Indo-Pacific (as Parijs-New Delhi-Canberra)[11].
Evenals de VS, Groot-Brittannië en Australië blijft de Europese Unie zich inzetten voor de Indo-Pacifische regio, maar dan op economisch gebied. De Europese strategie is gebaseerd op verschillende projecten, waaronder vrijhandelsovereenkomsten met Australië, Nieuw-Zeeland en Indonesië, en partnerschapsovereenkomsten met Maleisië en Thailand.[12]. De Europeanen willen zich ook via andere partnerschappen in de Indo-Pacific vestigen, die betrekking hebben op oceaanbeheer, digitale technologie, klimaatverandering, alsook op onderzoek en gezondheid[13]. De regio vertegenwoordigt voor Europa immers "12.000 miljard euro aan jaarlijkse investeringen, tweemaal zoveel als de Verenigde Staten", en is "de op één na grootste exportmarkt van de Europese Unie".[14]. Zoals Josep Borell opmerkt, "heeft de Europese Unie, zonder het veiligheidsgebied te verwaarlozen, een zeer belangrijke rol te spelen.Europese strategische autonomie". blijft voornamelijk economisch[15]. Op defensiegebied blijven de lidstaten van de EU verdeeld, niet in het minst om hun vitale relatie met de Verenigde Staten in stand te houden[16].
2021 Alle rechten voorbehouden door BRAUN