Iraanse aanval in Erbil

            Op 13 maart heeft Iran Erbil gebombardeerd, een grote stad in het noordoosten van Irak die hoofdzakelijk wordt bewoond door de Koerdische bevolking van het land. Teheran eiste de verantwoordelijkheid op voor de inslagen, die infrastructuur troffen waarvan de Revolutionaire Garde beweert dat het Israëlische trainingscomplexen zijn, maar ook strategische centra.

            Het is dus een rivaliteit, een vijandschap die oeroud is, diep geworteld in het bewustzijn en die weerklank vindt in onze huidige situatie. Sinds 2012 heeft Israël talrijke luchtaanvallen op Syrië uitgevoerd. Deze spanningen - waarvan het verband gemakkelijk kan worden gelegd tussen de inspanningen van de Verenigde Staten en Tel Aviv om het Syrische regime van Bashar El-Assad te destabiliseren, en de recente burgeroorlog waaronder de Syrische samenleving te lijden heeft - hebben geleid tot een toename van het aantal Israëlische interventies tegen Syrië, daarbij geholpen door Iran.

            Op 7 maart 2022 bombardeerde Israël de buitenwijken van Damascus, waarbij twee mensen omkwamen. Een kleine tol maar een oorlogszuchtige actie die geen ander doel heeft dan de Hebreeuwse vastbeslotenheid om de Syrische leider af te zetten. De reden voor een dergelijke wil moet worden gezocht in de bijzondere betrekkingen die bestaan tussen Damascus en Teheran, beide zetels van landen met een sjiitische meerderheid, die beide gekant zijn tegen de overheersing van Israël in het Midden-Oosten.

            Als reactie op de aanvallen in de buurt van Damascus, die Tel Aviv zegt te hebben uitgevoerd tegen de Iraanse strijdkrachten, Pasdaran, heeft Iran de stad Erbil in Iraaks Koerdistan gebombardeerd, waarbij de aanwezigheid van Amerikaanse en Israëlische militaire complexen als voorwendsel werd gebruikt. Washington en de Hebreeuwse staat ontkenden onmiddellijk de aanwezigheid van bases die aan hen toebehoren, en wezen erop dat in de stad alleen een Amerikaans consulaat aanwezig is. Er werden nieuwe sancties ingesteld tegen Teheran.

            Aangezien Iran echter deel uitmaakt van de Chinees-Russische alliantie op economisch, militair en energiegebied, hebben de sancties die het worden opgelegd steeds minder effect, behalve aan Europese zijde. De Europese posities zijn inderdaad onduidelijk, waarbij sommige landen zoals Frankrijk, Duitsland en Italië proberen hun marktaandeel in het land te behouden, maar zich terughoudend opstellen en onzekere commerciële en diplomatieke partners worden zodra de Verenigde Staten hen tot de orde roepen.

            In het kader van de Zuid-Russische oorlog tegen Oekraïne, waarin de Donbass-gebieden, d.w.z. de Russischtalige regio's Donetsk en Luhansk, de hoofdkwestie vormen, heeft Iran de kant van Rusland gekozen, in afwachting van een standpunt van China. Aangezien de situatie in de regio voorrang kreeg op alle andere crisissen van het moment, heeft Israël van deze gelegenheid gebruik gemaakt om Iraanse troepen in Syrië aan te vallen, in een poging het regime van El-Assad verder te destabiliseren. De aanvallen die de revolutionaire strijdkrachten van Iran vanuit de gebieden bij Irak hebben gelanceerd, zijn een boodschap aan Israël, de Verenigde Staten en de rest van het Westen; Teheran blijft bereid zijn belangen en die van zijn bondgenoten te verdedigen, maar vooral zijn machtsproject in de regio uit te voeren, dat de wensen van Tel Aviv wil tegengaan.

2022 Alle rechten voorbehouden door BRAUN